سلام دوستان آدینه ی شما بخیر
به مناسبت روز تعطیل امروز قرار است خبرنگار خالی چی پرس شما را همراه کند با خاطرات یک رئیس اتحادیه
مدتیست که به لطف وکلای خانه ی ملت احساس میکنم دون کورلئونه ای هستم برای خودم و پدرخوانده ی مافیای قسمتی از بازار با ترسها و دلهره هایش و لذت از قدرت بی حد و اندازه آن… باری برایتان بگویم که وقتی در خیابانها برای انجام امری قدم میزنم به همه ی عابران مشکوکم که نکند قصد جانم را دارند و حتی وقتی با اتومبیل حرکت میکنم دائم مواظب ماشینهای اطرافم و پنجره های اتومبیلها هستم که نکند به یکباره شیشه را پائین کشیده و گروههای رقیب قصد ترورم را داشته و با مسلسل به رگبار بسته شوم و حتی وقتی با تاکسی یا اسنپ قصد دارم بطرف مقصدم حرکت کنم دائم مواظبم و چشم از راننده برنمیدارم که نکند یک دفعه با اسلحه رو به عقب برگشته و تیری میان دو ابرویم بکارد و خلاصه با تمام این دلهره های داخلی پای در راهروی اتحادیه گذاشته و وارد کاخ مجلل محل سلطنتم میشوم جائی که میتوانم از تمام کسبه ی شهر و محله هایش باج خواهی کنم و هرکس اطاعت نکرد به ایادیم دستور دهم گوشش را ببرند و جلوی محل کسبش آویزان کنند تا درس عبرتی شود برای دیگران…
وای که قدرت بیکران چه لذتی دارد و وقتی به امضاهای خود می اندیشم برق و تلئلوی امضاها چشمانم را خیره میکند و تجسم میکنم کاش مثل هندوها کسبه تندیسی از من در خانه ها و محل کسبشان داشته باشند در کنارش عود بسوزانند و هر لحظه به آن تندیس ادای احترام نمایند در این خیالات بودم که یکباره صدای مدیراجرائی اتحادیه من را بخودم آورد که میگوید آقا کجائید؟ خودم را کمی جمع و جور کردم و گفتم چه شده؟ نامه ای نشانم داد و گفت اسقاط شرایط شدی!! خشکم زد و باورم نشد چرا که من دارای امضای طلائی بودم پس با چه امضائی اسقاط شدم؟ و تازه وقتی به کارتابلم نظر افکندم دیدم پر از دستورات است که باید هر روزه اطاعت میکردم و تازه فهمیدم امضای طلائی یعنی چه و منظورشان چه طلایی است که دست ماست…
