پایگاه خبری اخبار صنفی- دیشب رفته بودم داروخانه. منتظر بودم که داروساز و نسخه پیچ نسخه ام را در هم بپیچند. یک دفعه خانمی سن و سال دار با سر و وضعی خسته و ژولیده همراه پسر جوانش وارد شدند. قرص اعصاب میخواست و عجله داشت. همزمان که به قسمت بالای پیشانی از سمت چپ اشاره می کرد میگفت قرص اعصابی که اینجارو آروم کنه بده! به قول خودش آرامبخشی میخوام برای این قسمت. کمی گذشت و صدای پسرش به اعتراض بلند شد. اما اعتراض به مادرش. انگار فردا صبح کنکور داشت. خودش میگفت فقط کمی سردرد دارم اما مادرش اصرار داشت که قرص اعصاب بخورد خوب است. خودش راضی نبود ولی عدم رضایتش نحیف تر از آنی بود که یارای مقابله با فتوای مادر را داشته باشد. مادری که پیدا بود به سیاقی ماکیاولی گونه درصدد انتقام گذشته ناکام خود از فرزندی است که نقشی در گذشته او نداشته.
داروساز نسبتا محترمِ در صحنه هم برای رفع کوتی تنها به ذکر جمله ی”این دارو اعصابه، قویه، جاهای دیگه نسخه میخوان ولی چون اصرار دارید بخاطر موی سفیدتون میدم خدمتتون!” بسنده کرد.
هرچه پسر اصرار کرد و سعی میکرد در بین حاضرین یارگیری کند فایده نداشت. سپس در صدر هیاتی بلند پایه در همانجا به سرعت دارو به او خورانده شد.
کاش همه می دانستند حتی موفقیت که زورکی باشد اصلا پیروزی نیست……
آری، کاش میشد بفهمیم محبوبیت زورکی ، دوست داشتن زورکی، دوست داشته شدن زورکی، خوشبختی زورکی، موفقیت زورکی، رفاه زورکی، سعادت زورکی و حتی انتخاب زورکی هم شیرین نیست.
هنرانتخاب فونداسیون شکوفایی و ترقی هر تمدنی بوده و هست. در پی وجود ادعاهای پوچ یعنی رنگ باختنِ رنگها، مرگ امیدواری، پژمردگی گل، سکوت بلبل، خاموشی شمع، غیبت پروانه، انحلال آرزو، طغیان یاس و احتضار شادی…..
آری، در پایان هر مشهور شدن زورکی ابهام و ایهام و اتهام است …..
